KADIN #2

KADIN #2

Kolu kanadı kırık kadın. İnsanlardan korkuyor. İnsanların yapacağı her şeyden korkuyor. Sevmekten korkuyor. Çünkü sevgi bu hayatta var olabilecek bir duygu değil. BU hayatta duygulara yer yok! 

Aldığı yaraları saymaya başlıyor. Bir yerden sonra hatırlamıyor. Kaç kez kırdılar kanatlarını? Kaç kez onarmaya çalıştılar? Hatırlamıyor. Unutmak belkide iyi bir şeydi. Acı her an sızlamıyor olsaydı eğer. Uykuları acıyla kavruluyor olmasaydı eğer. En ufak bir durumda dünyayı terk etme isteği doğmuyor olsaydı eğer. Kelimeler bile canına kast etmiyor olsaydı eğer. Şarkılar kulaklarını sağır etmiyor olsaydı. Aldığı nefesi içinden acıyla vermiyor olsaydı. Gözleri bir ağaca takılıp dolmuyor olsaydı. Yaşıyor olsaydı eğer. Unutmak iyi bir şey olacaktı belkide.

Kadın darmadağın. Kadın, yarı yok. Ancak bir hayalet bu kadar yok olabilirdi. Ancak bir ölü bu kadar sessiz kalabilirdi. 

İnsan bir şeylerden kaçmaya çalıştıkça daha çok yakalanıyor. Ve en önemlisi sevmek yetmiyor. Sevmek belkide, bu devirde yetmiyor. İnsana hiçbir zaman hiçbir şey yetmiyor. İnsan yetinmeyi zaten bilmiyor. Ama sevgi, sevgi öyle mi? Öyleymiş. Sevginin yetemediği bir dünya varmış. Sevginin yetemediği bir yaşam mümkünmüş. Kadın sevginin yetmediğini ilk kez anlamış.

Sevgiyi sorgulayacak bir hale geldi kadın. Sevgiden şüphe edecek bir hale geldi. Sahi sevgi neydi? Sevgi iyilikti, dostluktu, sevgi emekti.. Değil mi?

Sevgiyle...  

"Birini sevmeye koyulmak başlı başına bir iş, bir girişimdir. Güç ister, yürek ister, körlük ister. Hatta başlangıçta öyle bir an vardır ki uçurumun üstünden sıçramak ister; düşünmeye kalkarsan aşamazsın onu."

*Jean Paul Sartre